Stefan Hertmans komt als dichter het best tot zijn recht wanneer hij zijn verzen kan concipiëren tot een ruimer verband. Het lijkt erop dat deze typische oeuvreauteur inderdaad gedeeltelijk de redenering van het essay en de globale motivische lijn van het verhaal nodig heeft om ook zijn poëzie zo vruchtbaar mogelijk te maken. In vorige bundels gebeurde dat bv. door middel van thematische cycli van verzen, maar in zijn jongste bundel Kaneelvingers gaat Hertmans een stap verder door de bundel als geheel op te vatten. Alle gedichten hebben te maken met vingers, en dragen daardoor poëtische titels als 'Ajuinvingers', 'Andere vingers', 'Bramenvingers', 'Natte vingers', enzovoort. De gedichten zelf lijken willekeurig geordend, volgens de regels van het alfabet, maar tegelijk verwijzen ze voortdurend naar elkaar, als een subtiel taalweefsel, als vingers die reiken. Vingers vormen het uiteinde van het menselijke lichaam, en symboliseren zo het primaire contact met de buitenwereld dat op een lichamelijke, sterk zintuiglijke wijze verloopt. Tegelijk staan de vingers echter ook bij uitstek voor de grens tussen binnen en buiten: de tastzin is immers niet enkel een lichamelijke reflex, maar ook en vooral een cognitief proces, een spel met de schijn (hoe zien dingen eruit, en hoe zijn ze?), de vele verwachtingen die bevestigd of doorbroken worden. Ten slotte is er uiteraard de bijzonder erotiserende werking van vingers. Die complexe ervaringen worden in deze bundel briljant gedemonstreerd, in een taal die even wendbaar is als precies. Via het schijnbare detailmotief van de vingers slaagt Hertmans erin wezenlijke dingen te zeggen over menselijke relaties, over liefde en ouderschap, over jeugd en ouder worden, over de wereld en de mens. In die zin is het geen toeval dat de bundel (ook alfabetisch) uitloopt op een vers over het 'Zich', de indruk die mensen hebben van een eigen identiteit en autonomie. Het subject dat als het ware vervloeide via de vingers, tracht zichzelf uiteindelijk voor even staande te houden in die veelheid van indrukken. Hertmans heeft met deze Kaneelvingers zijn beste dichtbundel geschreven, een bundel waarin een haast perfect evenwicht tussen beschouwing en ervaring, tussen het concrete en het abstraherende te vinden is. Een bundel om de vingers af te likken. [Dirk De Geest] Verberg tekst

Stefan Hertmans heeft voor zijn bundel, kennelijk om de samenhang erin de bevorderen, gekozen voor allerlei soorten vingers, een stuk of vijftig: bramenvingers, koele vingers, middelvinger, oestervingers, ringvingers en ook kaneelvingers. Al die vingers ook nog alfabetisch geschikt. Een zekere monotonie is daardoor onafwendbaar, mede omdat Hertmans een zo vlotte, maar formeel weinig nijpende dichttrant vertoont dat het meeste van wat hij in zijn superkorte versregels beweert als water tussen de vingers doorloopt. Wel is duidelijk dat al het vingerwerk, of het nu bramen plukken en zich daarbij verwonden, of oesters opensnijden, of de vingers van de buurvrouw betreft, met talloze erotische connotaties is geladen. Dikwijls wordt ook een jij toegesproken (slapjes qua poëzie: ' want jij, met witte vingers / in de winter toen ik wegging, // je wuifde, ik zag nog lang / nadat je weg was // vier ijle twijgjes in de lucht.). De duim doet bij het wuiven visueel blijkbaar niet mee.